وقـتی مسـاجـد تـشـنۀ یک خـتم قـرآنـند            در گیر و داری که خیابان‌ها چراغـانند

وقـتی برای بـسـتۀ درها کـلـیدی نـیست            وقـتی تـمـام قـفـل‌ها سر در گـریـبـانـند

می‌آیی و «اِنّا فَـتَحـنا» روی لب داری            یـعـنی بـرایت کـارهای سـخـت آسـانـند

ارباب‌ها و خـواب‌هـای بَر پَـر قـوشـان            از چند شب قبل از ظهور تو پـریشانند

احـوالـشان آن لحـظـه بـاید دیـدنی باشد            وقتی مُعبّرها تو را «منصور» می‌خوانند

می‌آیی و یک عده بر خود سخت می‌لرزند            می‌آیی و یک عـده قَـدرت را نـمی‌دانند

من در خیابان‌هایمان گَز می‌کنم نذرت!            وقـتـی تـمـام چـشـم‌ها دنـبـال مهـمـانـند